Kinderen, jongeren en hun ouders 

Het is heel moeilijk om iemand te verliezen waar je veel om geeft, iemand uit je familie of een vriend of vriendin. Zeker als je kind bent.

Maar ook als je moet verhuizen, je ouders gaan scheiden, of als je ziek wordt, kan dat veel pijn doen.

Iedereen gaat daar op zijn eigen manier mee om. We noemen dat: rouwen.

Iets intens verdrietigs samen meemaken zet ook je gezinsleven totaal op de kop. Als moeder of vader heb je genoeg aan je eigen verdriet en alles daaromheen. Dit maakt het extra lastig, want hoe ga je ermee om en hoe help je de kinderen nu echt?  

Kinderen uiten hun verdriet soms anders dan volwassenen. Maar dat wil niet zeggen dat ze niet rouwen!

Het is logisch dat je kind na het overlijden van slag is en ander gedrag laat zien. Toch kunnen de meeste kinderen ingrijpend verlies wel 'aan' met hulp van de belangrijkste mensen uit hun eigen omgeving. Als je kind een lange tijd  na het verlies nog duidelijke gedragsveranderingen laat zien, is het goed om te overleggen met een professional. Vooral als je kind niet verder komt in het proces. Bijvoorbeeld doordat het niet lukt om het gewone leven weer op te pakken.

Signalen hiervoor zijn dat bepaalde gevoelens aanhouden, zoals intens verdriet, angst of lichamelijke klachten zoals moeheid of buik/hoofdpijnklachten. Ook somberheid, nergens zin in hebben, prikkelbaarheid en terugtrekken kunnen signalen zijn dat het niet goed gaat met je kind.

Sommige kinderen stoppen hun gevoelens juist weg, en vermijden alle gedachten en herinneringen aan de overledene, omdat dit te veel pijn doet of omdat ze hun ouders willen sparen.

Ook als je kind te veel voor jou wil zorgen, kan dat een signaal zijn dat het niet goed gaat met je kind. Bijvoorbeeld doordat je kind taken en verantwoordelijkheden van je overneemt, waardoor hij of zij niet toekomt aan de eigen emoties.

Maak je je hier zorgen over? Neem dan eens vrijblijvend contact op. 

En zomaar ben je daar. In het 'land van rouw'...

Je bent een dierbare verloren en weet je geen raad met je verdriet. Je ziekte beperkt je zo dat je je werk niet meer kan doen. De zorg om je zieke kind liet jou alles opzij zetten. En nu ben je zelf ineens 'op'.  Na jaren vechten heeft je huwelijk toch geen stand gehouden. 

Verlies heeft zoveel vormen.

Rouw wordt weleens vergeleken met een onherbergzaam landschap. Waar je zomaar in belandt. Maar wie weet de weg? Wie weet hoe lang? Misschien ben je mensen kwijt geraakt onderweg. Omdat ze zelf verdriet hebben of je niet begrijpen.

Meld je aan voor het traject 'Gidsen door het land van rouw'. 

Dan loop ik een eindje met je mee. Zodat jij weer verder kunt.

Omdat je het wel zélf, maar niet alléén hoeft te doen.

Gidsen door het land van rouw

Wanneer kinderen of jongeren geconfronteerd worden met verlies en rouw wordt hun veerkracht op de proef gesteld.

Dit kan zijn na een overlijden, maar ook na een echtscheiding. Vaak laten ze hun verdriet naar buiten toe niet zien, terwijl het er wel zit.

Rouwen in de kindertijd en puberteit hoeft niet te leiden tot kwetsbare volwassenen.

Soms komen jongeren er steviger en sterker uit.

Om dit te kunnen bereiken hebben ze steun nodig van anderen. Thuis, school en vrienden. Uit onderzoek is gebleken dat met name steun van leeftijdsgenoten erg belangrijk is.

verder lezen... lotgenotengroepen